Podglebie, podłoże i gatunki gleb cz. 4

Do piaszczystych gleb należą również tzw. bielice, zwane tak dlatego, że wyorane skiby bielą się na słońcu po przeschnięciu. Są to b. drobnoziarniste (pył i miał) piaski z pewną domieszką innych składników mineralnych oraz ciał wiążących, ubogie w wapno. Na ogół są to gleby ubogie, a największą ich wadą jest to, że łatwo się rozpylają oraz, że są „zlewne”, t. j. gdy przeschną po deszczu, pokrywają się skorupą. Przeważnie wymagają drenowania, wapnowania i obfitego nawożenia organicznego (z wyjątkiem bielicy podlaskiej).

Występują one w Małopolsce około Lubaczowa, w Sokalskim, koło Rawy Ruskiej, a w b. Kongresówce na północy i na Pomorzu zajmują znaczne obszary. Choć drzewa na nich dość słabo rosną i nie są długowieczne, jednak, przy odpowiednim z niemi postępowaniu, dają obfite i smaczne owoce.

Z gleb wapiennych wymienimy rędziny v. borowiny – powstały one ze zwietrzenia skał wapiennych, mają też podłoże wapienne (półn. Małopolska, Lubelskie) oraz rumosze (półn. cz. Podoła). Pierwsze są głębokie, zawierają dużą domieszkę glinki i próchnicy, drugie płytkie z mniejszą zawartością gliny i próchnicy. Gleby wapienne, mimo że wymagają obfitego nawożenia i często obfitego podlewania, należą w ogrodnictwie i rolnictwie do b. dobrych. Zwłaszcza dobrze udają się na nich wszelkie rośliny strączkowe. Drzewa rodzą tu obficie, rosną zdrowo. Najlepiej udają się na nich orzechy włoskie i wiśnie, również winorośl. Drzewa iglaste licho tu idą, a sosna nieraz zupełnie rosnąć nie chce.