Byliny cz. 10
Fiołki (Viola odorata). I dziko rosnące fiołki są miłym kwiatkiem, a pachną mocniej, niż wiele ogrodowych. Te jednak mają kwiaty większe w odcieniach fiołkowego koloru lub nawet białe. Udają się w półcieniu, także i w piaskach. Sadzi się je po brzegu grządek, co 15 cm. Dają dużo rozłogów, którymi się je mnoży na wiosnę, lub we wrześniu. Same się też łatwo wysiewają. Wiele odmian nie tylko na wiosnę daje kwiaty, ale też i pod koniec lata. Na miejscu można trzymać fiołki lat 5—6, po tym rozsadzać na nowym miejscu.
Funkia. Tworzą one kępy szerokie do 50 cm., dość wysokie, złożone z dużych jajowatych liści, wygiętych ku dołowi. Kwiaty w czerwcu, lipcu na głąbikach, są podobne do małych lilii. Bywają białe (F. alba) lub blado-fiołkowe, (jak u wspaniałej F. Siebolda i u modrej F. Coerulea). Ładnie wyglądają na trawniku, sadzone pojedynczo lub grupami, przed skupinami krzewów. Mnożą się przez podział na wiosnę lub w początku września. Na mróz są odporne, ale wymagają ziemi pożywnej. Gwiazdosz, Marcinek (Aster). Są to astry trwałe, od letnich odmienne. Kwiaty ich są podobne, ale mniejsze, pojedyncze, barwy przeważnie lila, fiołkowej i im podobnych, ale bywają też różowe, białe, pstre i t. d.