Podglebie, podłoże i gatunki gleb cz. 5
Co się tyczy gleb o charakterze gliniastym, to odróżniamy tu właściwe gliny i glinki. Pierwsze są bardzo zwięzłe, nieprzepuszczalne, zsychają się na kamień w suszę, po deszczach rozmakają zanadto i dla tych ujemnych własności, mimo zasobności w składniki odżywcze mineralne, nie dobrym są warsztatem. Wapnowanie, nawozy słomiaste mogą w nich poprawę wywołać. Glinki nie posiadają tych ujemnych własności fizycznych, bowiem są mieszaniną pyłu piaskowego i gliny. Najlepszymi z nich są t. zw. lessy, noszące też nazwę popielatek i żółtoziemów. Powstały one przez nawianie. Są one lekkie do uprawy, pulchne, przewiewne, a choć nie b. zasobne, to jednak doskonale utrzymują w sobie pokarmy i wodę i dlatego przy odpowiednim nawożeniu b. urodzajne. Występują w całej wschodniej i środkowej Małopolsce, aż po Rzeszów, na Podolu, Pokuciu, w Lubelskiem i Sandomierskiem, Miechowskim i t. p. Pod wszelkie uprawy polne i ogrodowe są one doskonałymi. Drzewa owocowe rosną tu na razie znakomicie, ale jak stwierdzono, często rakowacieją. Co jest tego powodem, dotąd nie zbadano.
Do glinkowatych gleb zaliczyć można również madg – występują one u brzegów większych rzek i zalegają dawne ich koryta. Są to gleby pyłowe, zbudowane warstwowało z namułów rzecznych. W pierwiastki pokarmowe zasobne – należą też do bardzo urodzajnych. Wszelkie rośliny idą tu doskonale.