Podglebie, podłoże i gatunki gleb cz. 3

Najbardziej rozpowszechnione są gleby piaszczyste, tj. składające się wyłącznie niemal z piasku lub też z b. znaczną jego przewagą. Pomijając tzw. piaski lotne, które do upraw w ogóle nie nadają się i powinny być zalesione, odróżniamy tu przede wszystkim piaski zwykłe – są to gleby dość gruboziarniste, zalegające w głębokiej warstwie na podłożu przepuszczalnym, którym jest najczęściej piasek; są one ubogie, suche, źle utrzymują próchnicę wskutek nadmiernej przewiewności. Dla celów uprawnych są mało przydatne, wymagają bowiem kosztownych melioracji, nawiezienia gliną, oraz obfitego nawożenia. Własności ich można poprawić drogą stosowania nawozów zielonych. Jeśli gleba taka leży na nieprzepuszczalnym podłożu, zasilonym obficie wodą podskórną, spływająca z miejsc wyżej położonych, wtedy nosi nazwę sapu.

Sap jest nieurodzajny tak ze względu na swą jałowość, jak leż wskutek wadliwych własności fizycznych i chemicznych (zakwaszenia) powodowanych wodą zastoinową.

Można go poprawić przez drenowanie (gdzie jest to możliwym) i wapnowanie. Najlepsze z gleb piaszczystych są tzw. szczerki. Są to piaski, zawierające pewne ilość materii wiążących (zlepiających), znajdujące się, dzięki położeniu, w normalniejszych warunkach wilgotności. Gdy spoczywają na podłożu bardziej przepuszczalnym, noszą nazwę szczerków lekkich, gdy podłoże jest mniej przepuszczalnym, nazywają się szczerkami nocnymi. Do upraw są one bardzo przydatne, ale wymagają częstego nawożenia nawozami organicznymi (gnój). Zaletą ich jest, że są łatwe w uprawie.