Author Archive

Wszystkie urządzenia na łąkach służące do nawodnienia i odwodnienia należy bardzo starannie utrzymywać w porządku. Z wiosną należy wszystko obejrzeć, a w razie potrzeby rowy przeczyścić i przebrać, połączenia rowów głównych z bocznymi ponaprawiać, przerwy w groblach i dziury, porobione w brzegach rowków przez wpływy zimy, tudzież przez myszy i krety pozaprawiać

Znaczenie łąki w gospodarstwie rolnym polega na tym, że pasza uzyskana z łąki skarmiona zwierzętom gospodarskim dostaje się w nawozie na rolę. Tym sposobem łąka wzbogaca rolę w użyteczne składniki nawozowe, sama zaś gleba łąkowa wyczerpuje się, ubożeje, o ile jej tego ubytku nie wynagrodzimy. Łąki nawadniane lub zalewane corocznie wylewem rzek

Uregulowanie wilgoci w łąkach należy do ważnych melioracji rolniczych, a polega na osuszeniu lub nawodnieniu, zależnie od potrzeby albo na obydwu tych czynnościach. Łąki zabagnione potrzebują odprowadzenia nadmiaru wilgoci i miernego obniżenia wysokości wody gruntowej. Trzeba przy tym postępować z pewną ostrożnością – przesuszenie łąki przynosi zawsze raczej szkodę jak pożytek, gdyż

Roślinność łąk i pastwisk jest bardzo zmienna, zależna od gleby i warunków klimatycznych, a wartość rolnicza łąki i pastwiska zależy od jakości roślin, które tę roślinność tworzą. Rozróżniamy następujące rodzaje roślinności łąkowej: trawy użyteczne; trawy tzw. kwaśne, tj. turzyce, sity, wełnianki; rośliny motylkowe zioła pożyteczne; chwasty i zioła szkodliwe; mchy i skrzypy.

Obszary nieuprawiane pługiem a pokryte roślinnością zdatną na paszę zużytkowujemy jako łąki i pastwiska. Łąką nazywamy grunt, z którego zbiera się paszę kośną (przynajmniej jeden pokos do roku), pastwiskiem zaś obszar, na którym się nie kosi lecz wypędza się zwierzęta. Rozróżniać należy: łąki naturalne, trwałe i łąki sztuczne czasowe i trwałe. Łąki

W prowincjach Nadbałtyckich trzymają len w beczkach przez 2 a nawet 3 lata, po czym dopiero idzie w handel. Wiadomo, że takie odleżałe nasienie lepsze jest od świeżego i daje lepszy plon. Z morga zbiera się 4 do 5 centarów nasienia. Jakość nasienia gra nader ważną rolę w uprawie lnu, łatwo się

Siać trzeba wcześnie, w połowie Kwietnia, w każdym razie gdy minie już obawa przymrozków. Pielęgnowanie po zasiewie polega na pieleniu, które należy rozpocząć, gdy tylko rośliny podrosną na kilka cali. Ogromne szkody wyrządza „kanianka“ (Cuscuta epilinum), którą należy natychmiast wyrywać i palić, nie dopuszczając do wytworzenia nasienia. Do zbioru przystępujemy, gdy łodygi

Bardzo dobre miejsce dla niego jest po okopowych, sadzonych na oborniku, gdyż rola jest wtedy dostatecznie pulchna i czysta. W prowincjach Nadbałtyckich uprawiają go z dobrym skutkiem, bez nawozu, na kilkoletnim odłogu. Sieją go także na nowinach, świeżo zdartych łąkach, po rzepaku i oziminie. Bardziej od każdej innej rośliny uprawnej nie znosi

Odróżniają dwa gatunki lnu siewnego: Samosiej zwany także „patruch“, „praglec“, „pryszczek“, „przędlec“, ma łodygę krótszą, rozgałęziającą się; daje obfity plon w ziarnie, ale torebki nasienne otwierają się, co spowodowuje wysypywanie się ziarna. Włókno jego jest cieńsze, ale w użyciu mniej trwałe. Słowień, „głuch“ lub „wielkolen“ wyrasta znacznie wyżej, ma torebki nasienne zamknięte,

Natura sama sprawia, że więcej wyrasta kwiatów żeńskich niż męskich, byłoby jednak pożądanym, ażeby można przez kulturę zmniejszyć jeszcze ilość tych ostatnich. Stwierdzono, że wybór nasienia do siewu, stopień jego dojrzałości, zabarwienie i waga, nie małą tu odgrywają rolę. Z morga zbiera się od 6 do 8 centnarów nasienia, zawierającego 25 do